ลักษณะเด่นของภาษาไทย
การเรียงแบบ ประธาน กริยา กรรม
คำขยายอยู่หลังคำถูกขยายมากคนมากความ มีหลายเรื่องที่อยากบอก คำบอกปริมาณอยู่หลังคำที่ถูกขยาย
เช่น ฉันเขียนสวย
คำบอกจำนวนอยู่หลังคำที่ถูกขยาย ส่วนคำขยายกริยา และมีกรรมมารับ คำขยายจะอยู่หลังกรรม
เช่น ฉันอ่านหนังสือมากมาย
คำขยายจะเรียงไว้หลังที่ถูกขยายเสมอ เว้นแต่บอกปริมาณบางคำจะวางไว้ข้างหน้าหรือ ข้างหลังที่ถูกขยายก็ได้
เช่น ฉันกินไก่
มีเสียงวรรณยุกต์
ทำให้ระดับเสียงต่างกัน มีคำใช้กันมากขึ้น เกิดความไพเราะดังเสียง ดนตรีและสามารถเลียนเสียงธรรมชาติได้อย่างไกล้เคียง
ภาษาไทยมีเสียงวรรณยุกต์ ๔ รูป ๕ เสียง
เสียงสามัญ อยู่ในระดับเสียงกึ่งสูง-กลาง เช่น กา คาง
เสียงเอก อยู่ในระดับเสียงกึ่งต่ำ-ต่ำ เช่น ก่า ข่า ปาก หมึก
เสียงโท อยู่ในระดับเสียงสูง-ต่ำ เช่น ก้า ข้า มาก
เสียงตรี อยู่ในระดับเสียงกึ่งสูง-สูง เช่น ก๊า ค้า ชัก
เสียงจัตวา อยู่ในระดับเสียงกึ่งต่ำ-ต่ำ-กึ่งสูง เช่น ก๋า ข
มีการแบ่งวรรคตอนเป็นจังหวะ
จำเป็นต้องเว้นจังหวะให้ถูกต้อง เพื่อความชัดเจนของข้อความ
การสร้างคำเพื่อเพิ่มความหมายให้มากขึ้น
ยืมคำในภาษาต่างประเทศมาใช้ และบัญญัติศัพท์ใหม่
การนำคำไทยมาประสมกับคำในภาษาอังกฤษ เช่น
ของฟรี
เพลงเชียร์
รางชอล์ก
การนำคำไทยมาประสมกับคำไทย
พ่อมด
แม่น้ำ
วิ่งราว
ภาษาสันสกฤตสมาสกับคำภาษาสันสกฤต เช่น
วาตภัย
สัจธรรม
วีรบุรุษ
ภาษาเป็นคำโดด
ภาษาแบบที่ใช้คำที่มีลักษณะโดด ๆ คือ ไม่มีการเปลี่ยนแปลงรูปไปตามหน้าที่หรือตามความสัมพันธ์ทางไวยากรณ์เกี่ยวเนื่องกับคำอื่น
ขาว
ต่ำ
ดำ
สูง
พ่อ
แม่
มักจะมีพยางค์เดียวเป็นส่วนมาก
คำไทยแท้ส่วนมากมีพยางค์เดียว
เป็นคำที่มีความหมายสมบูรณ์ในตัว เข้าใจได้ทันที
แมว
กบ
แม่
นอน
สอน
สวย
หล่อ
ภาษาไทยมีลักษณะนาม
ก. คำลักษณะนามจะอยู่ข้างหลังคำวิเศษณ์บอกจำนวนนับ
เช่น ฉันรักแมวทั้ง 10 ตัว
เช่น เข้าได้รับบ้าน 1 หลัง ที่ดิน 2 แปลงเป็นมรดก
ข. คำลักษณะนามตามหลังคำนามเพื่อลักษณะของนามนั้น
ภาษาไทยมีคำเลือกใช้ตามกาลเทศะ
การเลือกใช้คำให้ถูกต้องเหมาะสมกับบุคคล สังคมไทยเป็นสังคมที่นับถือ อาวุโส
เพื่อแสดงถึงความยกย่องกันและกัน
สะกดตามมาตราตัวสะกดทั้ง 8 มาตรา
ไม่มีคำใช้ทัณฑฆาต หรือตัวการันต์
มาตราแม่กก
สะกดด้วย ก เช่น ปาก,มาก,นัก,จัก,บอก
มาตราแม่กด
สะกดด้วย ด เช่น ปาด,ลด,สอด,ปิด,จุด
มาตราแม่กบ
สะกดด้วย บ เช่น รบ,พบ,จับ,สิบ,งบ
มาตราแม่กง
สะกดด้วย ง เช่น ลง,ราง,พุ่ง,ว่าง,รอง
มาตราแม่กน
สะกดด้วย น เช่น ฝัน,ปีน,กิน,ตน,นอน
มาตราแม่กม
สะกดด้วย ม เช่น นม,ตูม,นิ่ม,ขม,ซ้อม
มาตราแม่เกย
สะกดด้วย ย เช่น ย้าย,เฉย,รวย,หาย,สวย
มาตราแม่เกอว
สะกดด้วย ว เช่น ดาว,เลว,ชาว,ทิว,กิ่ว