ΖΩΝΕΣ ΒΛΑΣΤΗΣΗΣ

Πρόκειται για τις περιοχές που βρίσκονται σε γεωγραφικό πλάτος ανάμεσα στις 30 και τις 60 μοίρες. Χάρη στις ήπιες θερμοκρασίες και τις άφθονες βροχές, βλάστηση είναι πυκνή και σχηματίζονται μεγάλα δάση.

Το κλίμα στις Μεσογειακές ακτές επιτρέπει την ανάπτυξη θαμνώνων (μεσογειακή μακία), που αποτελούνται από αγριελιές, κουμαριές, μυρτιές κ.α.. Τα καλοκαίρια είναι ζεστά, ενώ οι χειμώνες μέτριοι και βροχεροί.

Τους περισσότερους μήνες του χρόνου η στεριά γύρω από τον Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό είναι γυμνή. Όταν όμως έρχεται η Άνοιξη και το Καλοκαίρι, για λίγους μήνες, η στεριά αυτή γεμίζει ζωή.

Στην Τροπική ζώνη, η εναλλαγή των εποχών περιορίζεται σε δυο μεγάλες περιόδους, το καλοκαίρι και το χειμώνα. Το κλίμα χαρακτηρίζεται από ακραίες καταστάσεις: καταρρακτώδεις βροχές, μεγάλες περιόδους ξηρασίας, φυσικές καταστροφές. Η χλωρίδα και η πανίδα στις περιοχές αυτές περιλαμβάνει μοναδικά είδη, αρκετά από τα οποία απειλούνται με εξαφάνιση.

Στις πεδιάδες της Σιβηρίας, όπως και στα δάση αειθαλών της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής κυριαρχούν τα κωνοφόρα. Η τάιγκα εκτείνεται νότια από την τούνδρα και έχει πλούσια πανίδα. Ανάλογα με την περιοχή, στη ζώνη αυτή συναντώνται κάστορες, μυωξοί, αρκούδες, λύκοι, μπούφοι, άλκεις, ελάφια και ερμίνες.

Οι πολικές ζώνες της Αρκτικής και της Ανταρκτικής είναι τεράστιες, ήσυχες και αφιλόξενες εκτάσεις, όπου η βλάστηση ουσιαστικά απουσιάζει (αν εξαιρεθεί η τούνδρα) και η πανίδα περιλαμβάνει πολικές αρκούδες, λύκους, άλμπατρος κ.α. Στα εδάφη αυτά οι θερμοκρασίες μπορούν να φτάσουν τους 40 βαθμούς Κελσίου υπό το μηδέν. Οι πολικές ζώνες είναι τα τελευταία τμήματα της Γης που εξερευνήθηκαν από τον άνθρωπο.

Μια πυκνή, καταπράσινη έκταση, καλυμμένη από δέντρα, επίφυτα, κληματίδες και φτέρες, στην οποία ζουν μεγάλα ερπετά, ιαγουάροι και άλλα αιλουροειδή. Πρόκειται για τη ζούγκλα, το πυκνό τροπικό δάσος που χαρακτηρίζει τη νότια Αμερική ή την κεντροδυτική Αφρική. Η εκπληκτική βιοποικιλότητά του απειλείται, όμως, διαρκώς από την ανθρώπινη δραστηριότητα.

Οι σαβάνες εντοπίζονται σε μέρη όπου το κλίμα είναι πολύ ξηρό για να αναπτυχθούν δάση, αλλά και πολύ υγρό για να δημιουργηθούν έρημοι.

Στις πιο βροχερές περιοχές της εύκρατης ζώνης αναπτύσσονται δάση φυλλοβόλων δέντρων, που χάνουν δηλαδή το φθινόπωρο τα φύλλα τους. Στα δάση αυτά το έδαφος είναι πλούσιο σε μύκητες, βρύα και διάφορους ζωικούς οργανισμούς. Είναι χαρακτηριστικά της Ευρώπης, της Ασίας και της βορειοδυτικής Αμερικής.

Τα κωνοφόρα δάση ή τάιγκα έχουν προσαρμοστεί σε ακραίες περιβαλλοντικές συνθήκες. Χάρη στα βελονοειδή φύλλα τους, μπορούν να φυτρώνουν σε μεγάλα υψόμετρα στα βουνά και σε ξηρές, βραχώδεις πλαγιές.

Εικονογραφημένη εγκυκλοπαίδεια Η Φύση, εκδόσεις Σαββάλας, 2005Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια των Παιδιών - 7. Ο κόσμος των φυτών, Η Καθημερινή, 2009