Είδη του Αρχαίου ελληνικού ποιητικού λόγου

δράμα (γένεση: β΄ μισό 6ου αι. π.Χ)

Το δράμα προήλθε από τις θρησκευτικές τελετές, τα δρώμενα (= ιερές συμβολικές πράξεις ) προς τιμήν του θεού Διόνυσου, οι οποίες ήταν αναπαραστάσεις των γεγονότων της ζωής του μπροστά στο κοινό.Τα χαρακτηριστικά τους ήταν η ιερή μανία και η θεοληψία, η κατάσταση δηλαδή κατά την οποία οι πιστοί ένιωθαν οτι τους είχε καταλάβει το πνεύμα του θεού.Επίσης, χαρακτηριστικά ήταν και η μίμηση και η μεταμφίεση σε Σατύρους

τραγωδία

Η τραγωδία αναπτύχθηκε τον 5ο π.Χ αιώνα στην Αθήνα. Εκεί, εκτός απο τις κατάλληλες κλιματολογικές και κοινωνικές συνθήκες , κυρίαρχο ρόλο διαδραμάτισε το δημοκρατικό πολίτευμα. Αυτό ευνοούσε τη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά, την ελεύθερη έκφραση των απόψεων, το διάλογο και την αντιπαράθεση. Μαλιστα, την εποχή εκείνη, η Αθήνα ήταν σπουδαίο πνευματικό και πολιτιστικό κέντρο με μεγάλη ισχύ.

εκπρόσωποι:

(Θέσπις, Χοιρίλος ο Αθηναίος, Επιγένης από Σικυώνα, Πρατίνας από Φλιούντα Πελοποννήσου, Φρύνιχος ο Αθηναίος, Αισχύλος (525-456 π.Χ.), Σοφοκλής (496-406 π.Χ.), Ευριπίδης (485-406 π.Χ.), Νεόφρων από Σικυώνα, Ίων από Χίο, Αχαιός από Ερέτρια, Αγάθων από Αθήνα, Ιοφώντας και Αρίστωνας (γιοι του Σοφοκλά), ο τύραννος Κριτίας, ο νεότερος Σοφοκλής, ο νεότερος Ειριπίδης, Καρκίνος κ.ά.)

κωμωδία

εκπρόσωποι

(Αριστοφάνης: «Ειρήνη», «Σφήκες», «Εκκλησιάζουσες», «Θεσμοφοριάζουσες», «Πλούτος», «Βάτραχοι», «Νεφέλες» − Νέα Κωμωδία: Μένανδρος κ.ά).

σατυρικό δράμα

εκπρόσωποι

(Πρατίνας από Φλιούντα Πελοποννήσου-θεωρείται ο αναμορφωτής του σατυρικού δράματος και το εισήγαγε στην Αττική. Ίων από Χίο. Όλοι οι τραγικοί ποιητές έγραψαν σατυρικά δράματα. Σώθηκαν μόνο δύο σατυρικά δράματα: Ευριπίδου «Κύκλωψ» (ολόκληρο, χρον. 412 π.Χ.) και Σοφοκλή «Ιχνευταί» (μόνο 451 στίχοι του))

έπος (ακμή: 8ος αι. π.Χ.)

-Ηρωικό έπος (Ομήρου «Ιλιάδα», «Οδύσσεια»).
-Διδακτικό έπος (Ησιόδου «Έργα και Ημέρες»).
-Παρωδικό έπος (Ομήρου «Βατραχομυομαχία», «Μαργίτης»).
-Θρησκευτικό-Φιλοσοφικό έπος (Ησιόδου «Θεογονία», Ομήρου «Ύμνοι»)

λυρική ποίηση (ακμή: 7ος και 6ος αι. π.Χ.)

-Ελεγειακή ποίηση (Καλλίνος ο Εφέσιος, Τυρταίος, Σόλων κ.ά.).
- Ιαμβική ποίηση (Αρχίλοχος ο Πάριος, Σημωνίδης ο Αμοργίνος, Ιππώναξ ο Εφέσιος κ.ά.).
- Μελική ποίηση ή Αιολικό μέλος (Σαπφώ, Αλκαίος, Ανακρέων κ.ά.).
-Χορική ποίηση (Πινδάρου επίνικοι ύμνοι, Αλκμάν, Στησίχορος, Σιμωνίδης ο Κείος, Βακχυλίδης, Αρίων ο Μηθυμναίος, ο «ευρετής του τραγικού τρόπου», ο οποίος τελειοποίησε τους διθυράμβους).