von ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΗ Vor 6 Jahren
522
Mehr dazu
Το αρχαίο ελληνικό θέατρο ως αρχιτεκτόνημα είναι μια υπαίθρια αμφιθεατρική κατασκευή ημικυκλικής κάτοψης γύρω από μια κυκλική πλατεία. Χρησίμευε για θρησκευτικές τελετουργίες, αγώνες μουσικής και ποίησης, θεατρικές παραστάσεις, συνελεύσεις του δήμου ή της βουλής.
Κατά την Αρχαϊκή Περίοδο οι θεατρικοί χώροι διαμορφώνονταν με ήπιες επεμβάσεις σε χαμηλές, φυσικές κατωφέρειες του εδάφους χωρίς λίθινες κατασκευές, ή το πολύ-πολύ με συσσώρευση χωμάτων. Τέτοιες κατασκευές δύσκολα μπορούν να εντοπιστούν από την αρχαιολογική έρευνα. Ορχήστρα γύρω από την οποία στήνονταν ξύλινα καθίσματα έχει εντοπιστεί ωστόσο στο κέντρο της αρχαίας αγοράς της Αθήνας. Εκεί τελούνταν στα χρόνια του τυράννου Πεισίστρατου οι θεατρικοί αγώνες, που από την εποχή του Κλεισθένη μεταφέρθηκαν στο Θέατρο του Διονύσου, στη νότια κλιτύ της Ακρόπολης. Γύρω στο 335-330 π.Χ., επί Λυκούργου, ανακατασκευάστηκε αυτό το θέατρο εξολοκλήρου από λίθο. Τότε πια αποκρυσταλλώθηκε ο αρχιτεκτονικός τύπος του θεάτρου στη λίθινη μορφή του.
Από τα βασικότερα σκηνικά μιας αρχαίας παράστασης ήταν οι ξύλινοι ζωγραφικοί πίνακες που τοποθετούνταν στην πρόσοψη της σκηνής. Ανάλογα με τον τόπο δράσης του έργου απεικόνιζαν τοπία ή κτίσματα.
Τα κύρια μέρη του αρχαίου Ελληνικού θεάτρου ήταν :
Η σκηνή, το τρίτο αρχιτεκτονικό μέλος του θεάτρου, εκτεινόταν πίσω από την ορχήστρα. Ήταν ένα απλό επίμηκες οικοδόμημα, που παρέμεινε ξύλινο μέχρι τα τέλη του 4ου π.Χ. αι. Προοριζόταν, στην αρχή τουλάχιστον, για να φυλάγουν οι υποκριτές τα σκεύη και τα υλικά τους.
Το αρχαίο θέατρο Διονύσου, όπου δίδαξε ο Αισχύλος, στους πρόποδες της Ακρόπολης της Αθήνας.
From Wikimedia Commons, the free media repository
Είδος εξώστη στη στέγη της σκηνής απ' όπου μιλούσαν οι θεοί ή οι ημίθεοι. Από τον εξώστη αυτόν αναφερόταν ο λόγος (τα λόγια) των θεών, όπως προκύπτει από την ετυμολογία (θεός+λόγος).
Κατά μήκος του τοίχου της σκηνής, προς το μέρος των θεατών, κατασκευάστηκε ένα ξύλινο και αργότερα πέτρινο ή μαρμάρινο υπερυψωμένο δάπεδο, πάνω στο οποίο έπαιζαν οι ηθοποιοί. Ο χώρος αυτός ονομάστηκε λογεῖο και δεν υπήρχε κατά τους κλασικούς χρόνους.
Η ορχήστρα (ορχέομαι - ουμαι=χορεύω) ήταν το κυκλικό ή ημικυκλικό μέρος ανάμεσα στο "κοίλον" και τη "σκηνή" που προοριζόταν για το Χορό.
Σε ορισμένα θεατρικά έργα φαίνεται ότι ο χορός αναμειγνυόταν με τους υποκριτές, ιδιαίτερα στις κωμωδίες και το πιθανότερο είναι ότι υποκριτές και χορευτές αρχικά κινούνταν στο ίδιο επίπεδο. Αργότερα οι υποκριτές χωρίστηκαν από τον χορό και έπαιζαν σε υπερυψωμένο δάπεδο.
Στο κέντρο της ορχήστρας βρισκόταν η θυμέλη (<θύω), ένα είδος βωμού του θεού Διονύσου. Εκεί στεκόταν ο κορυφαίος του Χορού.
Πίσω από τη θυμέλη ήταν η θέση του αυλητή και του υποβολέα.
Δεξιά και αριστερά της σκηνής υπήρχαν δύο διάδρομοι , οι Πάροδοι. Κατά τη διάρκεια της παράστασης από την Πάροδο έμπαινε ο Χορός, γι' αυτό και το πρώτο τραγούδι ονομαζόταν Πάροδος.
δεξιά πάροδος
Από την δεξιά για τους θεατές πάροδο έμπαιναν όσα πρόσωπα του έργου υποτίθεται πως έρχονταν από την πόλη ή από το λιμάνι.
αριστερή πάροδος
Από την αριστερή για τους θεατές πάροδο έμπαιναν τα πρόσωπα του έργου που υποτίθεται πως έρχονταν από τους αγρούς ή από άλλη πόλη.
Τα εδώλια: τα καθίσματα, οι θέσεις των θεατών.
Η προεδρία : η πρώτη σειρά των καθισμάτων όπου κάθονταν οι επίσημοι.
Οι κερκίδες : ομάδες καθισμάτων σε σφηνοειδή τμήματα που δημιουργούνται από τον χωρισμό των ζωνών με τις σκάλες
Τα διαζώματα: οριζόντιοι διάδρομοι που χωρίζουν τις θέσεις των θεατών σε οριζόντιες ζώνες
