Το σατυρικό δράμα αποτελεί ένα ιδιαίτερο είδος αρχαίας ελληνικής δραματικής ποίησης που συνδυάζει στοιχεία κωμωδίας και τραγωδίας. Χαρακτηρίζεται από τον χορό των Σατύρων, την κωμική πλοκή και τα αισιόδοξα τέλη.
Βασικό χαρακτηριστικό του είναι ο χορός των Σατύρων. Άλλα στοιχεία που το χαρακτηρίζουν είναι η κωμική πλοκή, το αίσιο τέλος, η ελεύθερη χρήση και συχνά η παρωδία μυθολογικών θεμάτων, καθώς και η περιστασιακή παρωδία θεμάτων από τις τραγωδίες που είχαν προηγηθεί, το εύθυμο ύφος, η μικρότερη έκταση η διαφορά τους είναι ότι αυτή αντλεί θέματα από την σύγχρονη ζωή.
Η θεματολογία της τροφοδοτείται από την σύγχρονη αθηναϊκή επικαιρότητα. Απλοί μεσήλικες Αθηναίοι σώζουν συνήθως την κατάσταση. Χαρακτηριστικά της: η χαλαρή συνοχή των σκηνών της, σημαντικός ο ρόλος του χορού, φαλλικά κουστούμια, βωμολοχίες, προσωπικές επιθέσεις, γλωσσική και μετρική ποικιλία. Σημαντικότερος εκπρόσωπος του είδους ο Αριστοφάνης.
Η ακμή της τοποθετείται τον 5ο αιώνα. Αντλεί υλικό από το μύθο, κυρίως από τρεις μυθολογικούς κύκλους: τον Τρωικό, τον Αργοναυτικό και τον Θηβαϊκό. Σπάνια ασχολείται με σύγχρονα θέματα. Έχει σοβαρό περιεχόμενο.