Οδύσσεια : Επίκληση στη Μούσα

Più simili a questo

Αρχαία ελληνική ποίηση

da ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ

da GEORGE SEREMETAKIS

Η ποίηση του Λόρκα στο ελληνικό τραγούδι

da eleni kiousi

Ελύτης

da Stelios Kapsalakis

Αικατερίνη Ροβιθάκου

"Οι Μούσες κατέχουν την απόλυτη γνώση, ενώ οι άνθρωποι περιορισμένη''

Bruno Snell, Ανακάλυψη του πνεύματος, σ.183-184

προσδίδει κύρος στην αφήγησή του

μεταθέτει στη Μούσα την ευθύνη των λεγομένων

ο αοιδός ζητεί να του υπαγορεύσει το περιεχόμενο του ποιήματός του

χάρις θεών

ως παντογνώστης αφηγητής δικαιολογεί τη γνώση του για ζητήματα ανθρώπινα, θεϊκά ( Όλυμπος) και των νεκρών ( Άδης)

αποφεύγει την ύβρη

έργο θεόπνευστο

αοιδοί

Επίκληση στη Μούσα

Κακριδή,Ε.,Η διδασκαλία των ομηρικών επών,τ. Α΄, ΟΕΔΒ, Αθήνα 1986,σ. 135

Δελή,Δ.,Η Οδύσσεια του Ομήρου, Αθήνα 1976,σελ. 15

Κομνηνού-Κακριδή, Ό., Σχέδιο και τεχνική της Οδύσσειας, Θεσ/κη 1978, σελ. 38

προστάτιδα της επικής ποίησης

Καλλιόπη

θρησκευτική ανάγκη

τελετουργικός χαρακτήρας της επίκλησης

παράδοση σεβαστή από τους αοιδούς

"λογοτεχνική σύμβαση''

Μνημοσύνη

1. μιμνήσκομαι= θυμάμαι

2. Ησίοδος,Θεογονία 54, 916

3. " Οι Έλληνες αοιδοί οφείλουν πάντοτε, όχι μόνο την έμπνευσή τους, αλλά και την αληθή γνώση των γεγονότων στις Μούσες. Αυτές είναι για τον Ησίοδο, τουλάχιστον, 'θυγατέρες της Μνημοσύνης'. Ο Ησίοδος υπόσχεται πως είναι ικανός να ψάλλει για το καθετί και εξηγεί πως εξαρτά τη γνώση του από τις Μούσες''.

Murray,G., The rise of the Greek Epic, Oxford, 1967, σελ. 96

πολιτισμοί της προφορικότητας

λαϊκή, συλλογική μνήμη

ο αοιδός δεν εμπιστεύεται τη μνήμη του

ο αοιδός ως '' εκτελεστής ενός παραδοσιακού και συλλογικού ποιητικού προγράμματος''

Δίας

Προοίμιο της Οδύσσειας ραψωδία α, στ. 1-10

Ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλὰ πλάγχθη, ἐπεὶ Τροίης ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσε· πολλῶν δ' ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω, πολλὰ δ' ὅ γ' ἐν πόντῳ πάθεν ἄλγεα ὃν κατὰ θυμόν, ἀρνύμενος ἥν τε ψυχὴν καὶ νόστον ἑταίρων. Ἀλλ' οὐδ' ὧς ἑτάρους ἐρρύσατο, ἱέμενός περ· αὐτῶν γὰρ σφετέρῃσιν ἀτασθαλίῃσιν ὄλοντο, νήπιοι, οἳ κατὰ βοῦς Ὑπερίονος Ἠελίοιο ἤσθιον· αὐτὰρ ὁ τοῖσιν ἀφείλετο νόστιμον ἦμαρ. Τῶν ἁμόθεν γε, θεά, θύγατερ Διός, εἰπὲ καὶ ἡμῖν.

Ραψωδοί