นางสาววาทินี คำพินิจ
ชั้นม.4/8 เลขที่ 39
ธรรมชาติของภาษา
บทบาทของภาษาในการสื่อสาร
ผู้รับสาร
ผู้ส่งสาร
ภาษาที่ใช้ในการสื่อสาร
อวัจนภาษา
การใช้วัตถุหรือสิ่งของ
การใช้สัมผัส
การใช้กิริยาท่าทาง
การใช้สายตา
การใช้น้ำเสียง
การใช้สีหน้า
วัจนภาษา
การใช้ถ้อยคำให้เหมาะสมกับบุคคลและกาลเทศะ
การใช้ถ้อยคำให้ตรงกับความหมาย
การใช้ถ้อยคำให้ถูกต้องทั้งในเรื่องการออกเสียงและการสะกดคำ
ภาษาเกิดจากหน่วยในภาษาที่ประกอบกันเป็นหน่วยที่ใหญ่ขึ้น
การสะสมหน่วยในภาษา
ข้อความ
ส่วนประกอบของภาษา
ประโยค
คำ
เสียง
ภาษาใช้เสียงสื่อความหมาย
เสียงไม่สัมพันธ์กับความหมายขึ้นต้นกับการตกลงของคนละชาติ
ภาษามีลักษณะเฉพาะของตนเองซึ่งแตกต่างกัน
ลักษณะที่เหมือนกัน
มีการเปลี่ยนแปลง
มีวิธีการแสดงเจตนาและความคิดเหมือนกัน
ประโยคปฏิเสธ
ประโยคคำสั่ง
ประโยคคำถาม
ประโยคบอกเล่า
มีวิธีการสร้างประโยคและขยายประโยคได้อย่างไม่มีกำหนด
มีคำชนิดต่างๆ
คําอุทาน
คําสันธาน
คำเชื่อม
คําบุพบท
คำวิเศษณ์
คำกริยา
คําสรรพนาม
คำนาม
มีถ้อยคำสำนวนใช้ในความหมายใหม่
มีวิธีการสร้างคำศัพท์หรือคำใหม่
คำซ้อน
คำซ้ำ
คำประสม
ใช้เสียงสื่อความหมาย
เสียงวรรณยุกต์ที่มีเฉพาะบางภาษา
เสียงสระ
เสียงพยัญชนะ
ลักษณะที่แตกต่างกัน
โครงสร้างทางไวยากรณ์แตกต่างกัน
ภาษาญี่ปุ่น ภาษาฮินดี
เรียงแบบ ประธาน กรรม กริยา
ภาษาฝรั่งเศส
ภาษาอังกฤษ
เรียงแบบ ประธาน กริยา กรรม
เสียงไม่เท่ากัน
เสียงพยัญชนะเสียงสระเสียงวรรณยุกต์ไม่เท่ากัน
เสียงวรรณยุกต์มีเฉพาะบางภาษาเท่านั้น
ภาษาจีน
ภาษาไทย
พยัญชนะภาษาอังกฤษมี 26 เสียง
ภาษาไทยมีรูปพยัญชนะ 44 รูป 21 เสียง
ภาษามีการเปลี่ยนแปลง
อิทธิพลของภาษาอื่น
การยืมคำภาษาอื่นมาใช้
ภาษาตะวันตก
ภาษาสันสกฤต
ภาษาบาลี
การติดต่อกับชนชาติอื่น
ความเปลี่ยนแปลงของสิ่งแวดล้อม
คำที่มีใช้ในภาษา เมื่อถึงสมัยหนึ่งอาจเลิกใช้หรือเปลี่ยนแปลงความหมายไปเนื่องจากไม่ได้รับความนิยม
การออกเสียงพูดจากันในชีวิตประจำวัน
การเปลี่ยนแปลงด้านเสียงวรรณยุกต์
การเปลี่ยนแปลงด้านเสียงสระ
การกลมกลืนเสียง
การกร่อนเสียง
ความหมายของภาษา
ความหมายอย่างแคบ
เสียงพูด
ความหมายอย่างกว้าง
แสดงกิริยาอาการระหว่างสัตว์ระหว่างมนุษย์กับสัตว์หรือมนุษย์กับอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์
